Ο Περόγλου, όπως λένε όσοι τον γνώρισαν, ήταν πολύ πειστικός όταν προέτρεπε τους κτηματίες να καλλιεργήσουν τη φιστικιά. Δεν είναι όμως εύκολο για έναν καλλιεργητή να εγκαταλείψει μια παραδοσιακή καλλιέργεια για να φυτέψει ένα δέντρο που δεν το γνωρίζει. Γι’ αυτό και η διάδοση της φιστικιάς ήταν πολύ αργή στην αρχή.
Οι πρώτοι που μιμήθηκαν το παράδειγμα του Περόγλου ήταν γνωστοί και φίλοι του Αθηναίοι, που διέθεταν στην Αίγινα κτήματα ή περιβόλια και είχαν και οικονομική άνεση.
Από τους πρώτους που αναφέρονται ήταν ο Αλέξανδρος Καραπάνος στην Περιβόλα, ο Στρατηγός Βασιλάκης Μελάς και η γυναίκα του Ελένη στο Χαλικάκι, ο Γ. Μπενιζέλος στα Πλακάκια και ο Παναγιώτης Γκιόλμαν, του οποίου το κτήμα συνόρευε με του Περόγλου.
Οι Αιγινήτες καλλιεργητές ήταν πιο επιφυλακτικοί. Υπήρξαν όμως και μερικοί που πείστηκαν. Ο Παναγιώτης Γαλάρης, γείτονας και αυτός του Περόγλου, φυτεύει φιστικιές και τα πρώτα λιγοστά φιστίκια τα πουλάει στη Σύρα στους λουκουματζήδες.
Το 1910 η Ελένη Χαϊμαντά (Αλυφαντή) φύτεψε μερικά φιστίκια στον κήπο της στο Φάρο. Τα δενδρύλλια που αναπτύχθηκαν μπολιάστηκαν και έγιναν μεγάλα δένδρα, που υπάρχουν και σήμερα. Με την παρότρυνσή της, ο σύζυγός της Νικολής Χαϊμαντάς το 1915 μεταβαίνει στη Χίο για να προμηθευτεί σπόρο τσικουδιάς. Το σπόρο αυτό τον χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει δικό του φυτώριο, ώστε να φυτέψει φιστικιές στα μεγάλα του κτήματα. Τις νέες μικρές φιστικιές τις φυτεύει στα αμπέλια ανάμεσα στα κλήματα.