Τον 1ο μ.Χ. αιώνα ο Πλίνιος γράφει ότι κατά το τέλος της βασιλείας του Αυτοκράτορα Τιβέριου (περίπου 30 μ.Χ.) η φιστικιά εισήχθη από τη Συρία στην Ιταλία από τον Vittelius και την ίδια χρονιά στην Ισπανία από τον Flaccus Pompeius.
Τον 2ο μ.Χ. αιώνα (131-200;) ο διάσημος Έλληνας ιατρός Γαληνός από την Πέργαμο αναφέρει ότι τα πιστάκια που υπάρχουν στη Μεγάλη Αλεξάνδρεια, κυρίως όμως στη Βέροια της Συρίας, είναι χρήσιμα για την ευρωστία του ήπατος.
Τον 2ο μ.Χ. αιώνα ο Αθήναιος ο Ναυκράτιος, ο οποίος έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αλεξάνδρεια, στο έργο του «Δειπνοσοφισταί» γράφει ότι τα φιστίκια που προσφέρονται στο τραπέζι των σοφών παράγονται στη Συρία και στην Αραβία, και είναι εξαιρετικά εύγευστα.
Γύρω στο 900 μ.Χ. οι Άραβες κατακτούν τη Σικελία από τους Βυζαντινούς και μεταφέρουν την καλλιέργεια του φιστικιού «μπολιάζοντας τα άγρια για να κάνουν ήμερα» όπως αναφέρεται σε σχετικά κείμενα.
Η καλλιέργεια βρίσκει μεγάλη εξάπλωση στις πλαγιές του ηφαιστείου της Αίτνας όπου παρουσιάζεται ο ιδανικός συνδυασμός ηφαιστειογενούς εδάφους και κλιματικών συνθηκών.
Ο Μάρκο Πόλο (1254-1324) ο Βενετσιάνος ταξιδευτής που έφτασε στην Κίνα αναφέρεται σε εντυπωσιακά πιάτα και συνταγές, καθώς επίσης και σε πληθώρα γλυκών όπου χρησιμοποιείται το φιστίκι.