Ο πρώτος που αναφέρει και περιγράφει τη φιστικιά στην ελληνική γλώσσα είναι ο Θεόφραστος ο Ερέσσιος (371-287 π.Χ.). Στο έργο του «Περί φυτών Ιστορία» δίνει την εξής περιγραφή της φιστικιάς: «Όπως λένε εκεί (στην Ινδική) φύεται ένα δένδρο που μοιάζει με την τερέβινθο. Αυτό ως προς τα φύλλα, τους κλάδους και τα άλλα χαρακτηριστικά πλην των καρπών, οι οποίοι είναι διαφορετικοί και μοιάζουν με αμύγδαλα. Λένε ότι το δένδρο αυτό φύεται και στην Βακτρία. Τα κάρυά του έχουν το μέγεθος του αμυγδάλου και μοιάζουν με αμύγδαλα, αλλά το κέλυφός τους δεν είναι αδρό και σε γεύση είναι ανώτερα των αμυγδάλων και γι’αυτό στον τόπο αυτό τα προτιμούν από τα αμύγδαλα». Ο Θεόφραστος απ’όσο ξέρουμε δεν πήγε ποτέ στην Ασία. Την περιγραφή της φιστικιάς την πήρε από κάποιον από τους ιστοριογράφους που ακολούθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία.

Σικελοί Επιστήμονες έχουν αναπτύξει τη θεωρία ότι η φιστικιά καλλιεργείτο στην Παλαιστίνη κατά την εποχή του Ιακώβου. Την υπόθεση αυτή την στηρίζουν σε κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης. Στο Κεφάλαιο 43 της Γένεσης αναφέρεται ότι υπήρχε μεγάλη πείνα στη γη. Επρόκειτο για τα επτά χρόνια πείνας. Σιτάρι υπήρχε στην Αίγυπτο, όπου σύμφωνα με τις συμβουλές του Ιωσήφ είχε αποθηκευτεί σε μεγάλες ποσότητες για να καλυφθούν οι ανάγκες κατά τα επτά χρόνια πείνας. Ο Ιακώβ είπε τότε στους γιους του να πάνε στην Αίγυπτο για να αγοράσουν τρόφιμα και να τα φέρουν στην Χαναάν. Τους συνέστησε επίσης εκτός από τα αργύρια για την αγορά του σταριού να πάρουν μαζί τους και από τα καλύτερα προϊόντα της χώρας, λίγο βάλσαμο, μέλι, αρώματα και μύρα, καρύδια και φιστίκια (“botnim”). Αυτά θα τα πρόσφεραν ως δώρο στον Ιωσήφ.

Ο τόπος καταγωγής της φιστικιάς μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα δεν ήταν καθορισμένος. Στο τέλος του 19ου αιώνα Ευρωπαίοι Βοτανικοί που επισκέφθηκαν τη Μέση Ανατολή και είδαν τις εκτεταμένες καλλιέργειες φιστικιάς, αποφάνθηκαν ότι πατρίδα της φιστικιάς ήταν η Συρία, Τουρκία, Μεσοποταμία. Το 1929-1930 όμως Ρώσοι Βοτανικοί που επισκέφθηκαν την Κεντρική Ασία, βρήκαν τη φιστικιά να φύεται μη καλλιεργημένη (άγρια) σε αχανείς εκτάσεις ορεινές και πεδινές, σχηματίζοντας έναν τύπο δασώδους στέπας σε εδάφη με πτωχή οικολογική σύνθεση.

Η περιοχή της άγριας φιστικιάς επεκτείνεται στο Βόρειο Ιράν, Βόρειο Αφγανιστάν, Νότιο Τουρκμενιστάν, Ανατολικό Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, μέχρι και στο Κυρκιστάν. Από αυτά συμπεραίνεται ότι η Κεντρική Ασία είναι ο τόπος καταγωγής του άγριου προγόνου της καλλιεργημένης φιστικιάς.